Θεατρική Αυλίδα

Πολίτης κάτω απ'τα κτήρια
Οπλίτης πάνω στις στέγες
Άρκτος , σε έναν βορρά που έχασα
και κάστρο , έχτισα , στον πάτο.
Σύνοικος με τους εαυτούς μου.
Αποπροσωποποιημένοι μέν,ζεστή συντροφιά δέ.
Αισιοδοξίες και πίτουρα
-το ένα και το αυτό-
κι'οι κότες να τραγουδούν τον ύμνο τους.
Όποιος ανακατεύεται μ' αυτές
τον τρώνε οι μοναξιές,
οι μάσκες που φορούσε,
κι'υστερα ,το πνεύμα του ουρλιάζει.
-Ανακατεύομαι- και μόνο που το βλέπω.
Έ λοιπόν , χωρίς -έστω- μια κουταλιά σκοτάδι
η συνταγή θα αποτύχει.
Όπως ακριβώς απέτυχαν κι'οι Ερινύες.
Αποκοιμήθηκαν , μου φαίνεται.
Δεν τις βλέπω πουθενά πια..
Ο κάθε Ορέστης, εκεί έξω, ανενόχλητος
προσηλωμένος στην ομίχλη του.
Και μια αδερφή του
επιδιώκει τέρατα
με κόσμημα , και κέρματα στο χέρι.....